İnsan hayatı 1 günde nasıl değişir...

Tamı tamına 9 gün olmuş canım gideli...onsuz 9 koca gün...saçma sapan düşüncelerimden arındım,evet canım acıyo,yüreğim buruk,ama beterin beteri var,Allah ölüm ayrılığı vermesin yeter ki...çok ağladım ilk gün hatta bu resim aynı gün çekildi,gözlerim şiş,hadi birazcık gül hayatım diye baskı yaptı ancak bu kadar oldu işte.ben kafayı sıyırmak üzereyken dışarı çıkardı aşkım beni açılmam için,bana sürekli olumlu konuşmalar yaptı ama aslında onun da benden farkı yoktu...biliyorduk gün gelecek askerlik girecekti araya ama bu kadar ani beklemiyorduk.hafta sonu gezdik dolaştık yine aynı şeyler,pazartesi askerlik şubesine gitti ne zaman gideceğini öğrenmek için,çünkü mayıs ayında taşınmamız lazım,ne olur ne olmaz tarih belli olsun özer askere gitmeden halledelim ev işini dedik,öğleyin aradı yarın belli olacak canım dedi,tmm dedim,yarın oldu herzamanki gibi uğurladım sabah geri yattım,saat 10:00 da tlf çaldı canım ben gidiyorum dedi(yazarken bile ağlayasım geldi ama ağlamıcam)nereye dedim,manisa ya gönderiyorlar,eşyalarımı fatihe(kuzeni) bırakıyorum sen ondan alırsın dedi,şaka yapma hiç hoş değil desemde ısrar etti ama ben ağlamaya başlayınca şaka dedi.rahatladım sandım ama yanıldım,2 gün sonra gidiyorum dedi,ama ağlama ben fabrikaya gidip gelicem yanına dedi.ben dururmuyumbitirdim heder ettim kendimi,annemleri aramış tubanın yanına gidin diye...alt komşunun oğluna sabah sabah sigara aldırdım o da annesine tuba abla ağlıyo demiş,kadın apar topar çıktı yukarı,teselli ediyo ama kulağım bişe duymuyor,1 saatlik bi krizden sonra biraz daha rahatlamış olarak sessizce ağıdıma devam ettim,AĞIT AĞIT'I GETİRİR ABLAM YETER dedi ve bıraktım ağlamayı...annemler geldiler onlar rahatlatmaya çalıştılar ama içimin acısını anlayamazlar ki...o an düşündüm İNSAN HAYATI 1 GÜNDE NASIL DEĞİŞİR...işte böyle değişir...akşam geç geldi özer,akşama kadar boş mideye duman göndermeme kızdı,böyle yaparsan gidemem dedi...vardır bunda da bi hayır,ya apar topar götürselerdi?belki veda bile etmeden gidecektim sana ama bak şimdi yanındayım....diye uzun uzun anlattı,ben dinledim sadece...konuşamadım konuşursam ağlayacaktım çünkü...hep aklımda onsuz geçecek olan günler vardı,hadi yemeğimizi yiyelim oyun oynayalım oyuncak kazanalım dedi ve dayanamadım...tutamadım kendimi...evet oyuncak kazanalım çünkü bikaç gün sonra sen yanımda olmayacaksın ben oyun oynamaya sensiz geleceğim buraya,belki sen gelene kadar bi da hiç gelmicem buraya...yine teskin etmeler falan...evimize gittik,keyif yaptık sözde,numaradan eğleniyo gibi tv izledik,kestane yedik,ben aralarda daldım özer çıkardı HEY DÜNYAYA DÖN...
Zuzum,uyan hadi bak ben kalktım çayı koydum,uykucu zuzuuuu,hadiiii,zuzunun kocası acıktı....gözümü açtım yanımda yatmış beni seyrederek oyun yapıyo...olmadı yine...aktı yaşlar gözümden tutamadım...çünkü gözümü açınca o olamayacaktı artık ve 15 ay ne yapacaktım ben...o gelene kadar hep bugünü hatırlayacak ve ağlayacaktım şuan olduğu gibi....ama hemen bıraktım ağlamayı,çünkü bu sefer o da ağlıyordu...içim cız etti...ya ağlamasana dedim...(diyene bak)seni ağlarken görmeye dayanamıyorum dedi ve karar verdim artık ağlamak yok...ve biliyomusunuz otogarda onu yolcu ederken bile ağlamadım...otobüs hareket etti ve karı koca olan patronları(özerin)tuba koş otobüsü yakalıcaz demesi üzerine üçümüzde bi çırpıda arabaya koştuk,son sürat gittik ve yakaladık otobüsü,açtım camı baktım önce,içim eridi en önde oturmuş düşünceli düşünceli yola bakıyo...kornaya bastı halil bey,özer bizi görünce şaşırdı,el salladım bol bol,ototbüsteki herkes ne oluyo diye yola bakıyordu,kuzum da gülüyordu:))bayağı bi beraber gittik otobüsle artık adanadan çıkmak üzereyken döndük....mutluydum...ağlayacak gibi oldum ama ağlamadım...ağlamamalıydım...
ne olacak gelir geçer 8 sene bekledim 1 sene daha beklerim Allah'ım ömür versin yeter ki...ölümemi gidiyo sanki tövbe tövbe Allah korusun...belki böylesi daha hayırlıdır,hem biliyorduk zaten bigün böyle olacağını.az kaldı görecem aşkımı inşallah,şimdilik 2 hafta var gibi gelmesine yani 1 ayı doldurmayacaksa,henüz belli değil çünkü devre kaybı gitti...son hafta istanbula tubikkosa gitmeyi düşünüyorum,ordan manisaya bebeğimin yemin törenine geçerim diyorum ama henüz karar vermiş değilim ne yapacağıma...
Şuan annemdeyim,rahatım,sadece yarım olarak devam ediyorum hayatıma,geceleri zorlanıyorum yalnız yatmak garip geliyo,kokusunu çok özledim,güçlü görünmeye çalışıyorum ama sanki dokunsan yıkılacakmışım gibi...dayanmak ve sabretmek zorundayım...hem daha kötü durumda olanlar var,zor şartlar altında askerlik yapan ve onları bekleyen insanlar var,bana ne oluyo ki?yeri belli yurdu belli ne yaptığı belli,tedirgin olmamı gerektirecek bi durum yok ortada,kendimi bu kadar üzmekle onlara haksızlık yapmış olmam mı?eskiden hep her yere yazardım BEKLİYORUM...GELECEKSİN BİLİYORUM...diye.şimdi de öyle bekliyorum...hergün tlf ediyor,iyi haberlerini alıyorum,üzülme sakın diyor,üzülmüyorum zaten sen iyi olduğun sürece bende iyiyim diyorum...
İşte böyle arkadaşlar,benden bu kadar şimdilik...tekrar görüşmek üzere...